ช่วงนี้ไปไหนก็มีแต่คนถามว่านึกยังไงมาตัดผ้า? ชอบเหรอ? เปลี่ยนแนวเกินไปไหม?
เอาล่ะค่ะจะเล่าให้อ่านกันเพลิน ณ ตรงนี้เลยนะค่ะ
ด.ญ.อาทิตยา ธีระพงษ์ ตอนเด็กๆชอบเอาผ้าเก่าๆมาตัดชุดตุ๊กตา ซ่อมปะเสื้อผ้าเล่นไปเรื่อย พอช่วงก่อนจบม.ต้น เคยพูดกับแม่ว่า "แม่หนูอยากเรียนเย็บผ้า" แม่ก็บอกว่า "อย่าเลย เดี๋ยวก็ต้องมานั่งเย็บผ้าข้างถนน อาชีพนี้ไม่รวยหรอก" เราก็..........จบค่ะ
ก่อนจบ ม.ต้น ไม่นานเราก็เริ่มมีความรู้สึกเบื่อบ้านมากๆๆๆๆ ไม่อยากอยู่บ้าน เบื่อๆๆๆๆ เพราะเป็นคนที่ติดเพื่อนมากแต่โชคดีที่เพื่อนแต่ละคนเป็นคนดีไม่นอกลู่นอกทาง แค่ชอบมานั่งเม้ามอยกัน ตอนนั้นบังเอิญว่ามีโควต้า จากวิทยาลัยนาฏศิลปลพบุรีมา ก็ลองสมัครไปทั้งๆที่รำไม่ค่อยจะเป็นเท่าไร แต่ก็สอบเข้าจนได้ ตอนนั้นก็คิดว่าเอาล่ะ ชีวิตเรามาทางนี้แสดงว่าเราต้องเกิดมาเพื่อสื่งนี้แน่เลย
เมื่อตอนเรียนที่วิทยาลัยนาฏศิลป์ใจกับไปฝักใฝ่ในภาษาอังกฤษซะงั้น วันๆฟังแต่เพลงฝรั่ง อ่านหนังสือ ฟังเอ็มเอฟเป็นภาษาอังกฤษหมด ทั้งที่ฟังไม่รู้เรื่องเลยแต่ก็แค่อยากให้มันเข้าหู ก็คิดว่าเราคงไปได้ดีทางด้านภาษามากกว่าทางรำ
ก่อนจบม.ปลาย ก็มีอารมณ์กลัวว่าจะหาที่เรียนต่อไม่ได้ก็เลยไปสอบตรงที่ มศว คณะศิลปกรรมศาสตร์ เอกนาฏศิลป์ไทย แล้วก็สอบติดค่ะ ก็ลังเลนะเพราะใจอยากเรียนภาษาแต่จะไปเรียนที่ไหนล่ะไม่ได้เก่งขนาดนั้น บวกกับตอนนั้นได้ทุนของมูลนิธิยุวพัฒน์ด้วย เงื่อนไขของทุนคือต้องเข้าม.รัฐบาลให้ได้มูลนิธิจะจ่ายค่าเทอมเทอมแรกให้ ก็หนูจนนี่ค่ะก็รับข้อเสนอเลย (หารู้ไม่อีก 3 ปีที่เหลือหนูแทบกรีดเลือดเนื้อมาจ่ายเอง ของเค้าไม่ได้แพงเว่อร์แต่หนูจนค่ะ)
ตอนเรียนที่ มศว ก็ตั้งใจเรียนนะ ทำงานด้วยเรียนก็จบ 4 ปีปกติแถมได้เกียรตินิยมอันดับ 2 ด้วย ทั้งที่ไม่ใช่คนเก่ง รำก็ไม่เก่ง เต้นเข้าจังหวะก็ไม่คล่อง (ยกเว้นเต้นแบบคนเมา 555+) แต่เป็นคนที่มีความรับผิดชอบสูง ดังนั้นกล้าพูดค่ะว่า "ดิฉันได้เกียรตินิยมไม่ใช่เพราะดิฉันเก่ง แต่ดิฉันได้เพราะความรับผิดชอบต่อหน้าที่นักศึกษาที่ดีค่ะ"
จุดเริ่มต้นของการเย็บผ้าเกิดจากต้องทำชุดการแสดงเองและไม่มีเงินมากพอที่จะไปจ้างคนอื่น ก็ลองมาคำนวณดูว่า ถ้าจ้างเค้าเย็บ ชุดละ 1000 บาท (ขั้นต่ำ เพราะมีทั้งเสื้อ กางเกง และผ้าถุง) นักแสดง 5 คน เป็นเงินทั้งหมด 5000 บาท และชุดอาจจะต้องแก้ไขอีก ตายๆแล้วจะเอาเงินที่ไหนมาจ่ายละเนี่ย ก็เกิดความคิดว่าจะเย็บเองซะเลย ลงทุนซื้อจักร 3500 บาทมานั่งเย็บเองดีกว่า
ไม่มีใครเป็นอะไรง่ายๆใช่ไหมค่ะ ได้จักรมาก็ใช้ไม่เป็น อุปกรณ์อะไรก็ไม่รู้คือะไร นั่งร้องไห้ไม่ต่ำกว่า 10 ครั้ง เย็บไปร้องไป บอกตัวเอง "ต้องทำให้ได้ ไม่ได้ไม่มีใช้เรียน ก็ไม่จบจะตายตอนนี้ไม่ได้นะปราง" สุดท้ายก็ทำสำเร็จออกมาเป็นชุดแบบที่เห็นทั้งหมด 5 ชุดค่ะ คิดดูเอาเองนะค่ะกว่าจะได้ 5 ชุดนี้น้ำตาหมดไปกี่ถัง!
พอเริ่มใช่จักรเป็นก็อยากตัดโน่นตัดนี่หาแบบมา ลอกเอา ทำมั่วทั้งนั้นก็ออกมาเป็นตัวจนได้นะ พอเริ่มทำก็เริ่มสนุก ข้อดีของการเย็บผ้าเป็นคือ "อยากใส่อะไรก็เย็บเองได้เลย ได้ขนาด คุณภาพแบบที่เราต้องการ ราคาก็ถูก และก็ได้ความภูมิใจด้วย"
หลังจากนั้นความชอบในการเย็บผ้าเริ่มมีมากขึ้นทุกวัน ตัดชุดใส่ไปทำงานเอง สั่งแพทเทรินสำเร็จรูปมาจากต่างประเทศมาทำตาม เอาแล้วสิ.......ไปทำงานใจก็ได้แต่คิดว่า..........."เมื่อไรจะเลิกงานสักที ฉันจะกลับไปเย็บผ้า!"
เอาล่ะค่ะจะเล่าให้อ่านกันเพลิน ณ ตรงนี้เลยนะค่ะ
ด.ญ.อาทิตยา ธีระพงษ์ ตอนเด็กๆชอบเอาผ้าเก่าๆมาตัดชุดตุ๊กตา ซ่อมปะเสื้อผ้าเล่นไปเรื่อย พอช่วงก่อนจบม.ต้น เคยพูดกับแม่ว่า "แม่หนูอยากเรียนเย็บผ้า" แม่ก็บอกว่า "อย่าเลย เดี๋ยวก็ต้องมานั่งเย็บผ้าข้างถนน อาชีพนี้ไม่รวยหรอก" เราก็..........จบค่ะ
ก่อนจบ ม.ต้น ไม่นานเราก็เริ่มมีความรู้สึกเบื่อบ้านมากๆๆๆๆ ไม่อยากอยู่บ้าน เบื่อๆๆๆๆ เพราะเป็นคนที่ติดเพื่อนมากแต่โชคดีที่เพื่อนแต่ละคนเป็นคนดีไม่นอกลู่นอกทาง แค่ชอบมานั่งเม้ามอยกัน ตอนนั้นบังเอิญว่ามีโควต้า จากวิทยาลัยนาฏศิลปลพบุรีมา ก็ลองสมัครไปทั้งๆที่รำไม่ค่อยจะเป็นเท่าไร แต่ก็สอบเข้าจนได้ ตอนนั้นก็คิดว่าเอาล่ะ ชีวิตเรามาทางนี้แสดงว่าเราต้องเกิดมาเพื่อสื่งนี้แน่เลย
เมื่อตอนเรียนที่วิทยาลัยนาฏศิลป์ใจกับไปฝักใฝ่ในภาษาอังกฤษซะงั้น วันๆฟังแต่เพลงฝรั่ง อ่านหนังสือ ฟังเอ็มเอฟเป็นภาษาอังกฤษหมด ทั้งที่ฟังไม่รู้เรื่องเลยแต่ก็แค่อยากให้มันเข้าหู ก็คิดว่าเราคงไปได้ดีทางด้านภาษามากกว่าทางรำ
 |
| ตอนอยู่ มศว ปี 1 ค่ะ |
ตอนเรียนที่ มศว ก็ตั้งใจเรียนนะ ทำงานด้วยเรียนก็จบ 4 ปีปกติแถมได้เกียรตินิยมอันดับ 2 ด้วย ทั้งที่ไม่ใช่คนเก่ง รำก็ไม่เก่ง เต้นเข้าจังหวะก็ไม่คล่อง (ยกเว้นเต้นแบบคนเมา 555+) แต่เป็นคนที่มีความรับผิดชอบสูง ดังนั้นกล้าพูดค่ะว่า "ดิฉันได้เกียรตินิยมไม่ใช่เพราะดิฉันเก่ง แต่ดิฉันได้เพราะความรับผิดชอบต่อหน้าที่นักศึกษาที่ดีค่ะ"
 |
| ชุดนี้เป็นศิลปนิพนธ์ของปรางค่ะ ออกแบบท่ารำ เครื่องแต่งกาย และ เย็บเองค่ะ |
จุดเริ่มต้นของการเย็บผ้าเกิดจากต้องทำชุดการแสดงเองและไม่มีเงินมากพอที่จะไปจ้างคนอื่น ก็ลองมาคำนวณดูว่า ถ้าจ้างเค้าเย็บ ชุดละ 1000 บาท (ขั้นต่ำ เพราะมีทั้งเสื้อ กางเกง และผ้าถุง) นักแสดง 5 คน เป็นเงินทั้งหมด 5000 บาท และชุดอาจจะต้องแก้ไขอีก ตายๆแล้วจะเอาเงินที่ไหนมาจ่ายละเนี่ย ก็เกิดความคิดว่าจะเย็บเองซะเลย ลงทุนซื้อจักร 3500 บาทมานั่งเย็บเองดีกว่า
ไม่มีใครเป็นอะไรง่ายๆใช่ไหมค่ะ ได้จักรมาก็ใช้ไม่เป็น อุปกรณ์อะไรก็ไม่รู้คือะไร นั่งร้องไห้ไม่ต่ำกว่า 10 ครั้ง เย็บไปร้องไป บอกตัวเอง "ต้องทำให้ได้ ไม่ได้ไม่มีใช้เรียน ก็ไม่จบจะตายตอนนี้ไม่ได้นะปราง" สุดท้ายก็ทำสำเร็จออกมาเป็นชุดแบบที่เห็นทั้งหมด 5 ชุดค่ะ คิดดูเอาเองนะค่ะกว่าจะได้ 5 ชุดนี้น้ำตาหมดไปกี่ถัง!
พอเริ่มใช่จักรเป็นก็อยากตัดโน่นตัดนี่หาแบบมา ลอกเอา ทำมั่วทั้งนั้นก็ออกมาเป็นตัวจนได้นะ พอเริ่มทำก็เริ่มสนุก ข้อดีของการเย็บผ้าเป็นคือ "อยากใส่อะไรก็เย็บเองได้เลย ได้ขนาด คุณภาพแบบที่เราต้องการ ราคาก็ถูก และก็ได้ความภูมิใจด้วย"
 |
| ชุดนี้ไม่มีแพทเทริน ตัดมั่วเอง แต่ชอบสุดๆค่ะ |
หลังจากนั้นความชอบในการเย็บผ้าเริ่มมีมากขึ้นทุกวัน ตัดชุดใส่ไปทำงานเอง สั่งแพทเทรินสำเร็จรูปมาจากต่างประเทศมาทำตาม เอาแล้วสิ.......ไปทำงานใจก็ได้แต่คิดว่า..........."เมื่อไรจะเลิกงานสักที ฉันจะกลับไปเย็บผ้า!"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น